Nga Vaid Hyzoti
Përderisa loti të rrjedh në lindje,
Loti të përcjell dhe në ikje…
Dhe jeta mes lotësh-vetëm një rrëshqitje.
Dhe të vdesësh
Është e rëndësishme.
Dhe kur e di, e ndjen këtë të vërtetë,
Kupton se ke patur jetë.
*
Orë e zemrës sime
Çdo mëngjez më nis zile.
Jo për të shkuar në punë.
Ankohet se nuk e mbaj të zgjuar,
Proteston e habitet
Si vallë unë fle gjume!
T’i shuaj zilen
S’po gjej nje buton,
Te ruaj sekretin,
Mos gruaja e dëgjon.
*
Dhe sytë i hedh pas dritares,
Ku ushtarakisht parkohen dhjetra makina.
S’më hyjnë në sy dhe në është “Ferrari”,
Asnjë markë luksoze apo e thjeshtë
S’dua të jetë e imja.
Kërkoj makinën e funeralit me shandanë,
Apo makinën e plehrave…
Si nuk vijnë?
Ku janë?
Si valle s’e ndjejnë, a punon urgjenca?
Sinjalet e zbehta
Vazhdon të më falë zemra…
*
Po gjumi më mund, më tërheq në krevat,
Më mbulon me ëndrra,ma çmall gjithë mallin.
Krejt pa bilete me nis aq larg,
Papritur takoj nënën dhe babain.
Babai e kish lënë…paska nisur duhanin?
Nxjerr tym nga goja, apo nga damarët,
Frymën po me zinte një shtëllungë e kaltër!
E nëna më ledhaton fytyrën me gishta.
Bëj t’i përqafoj, por krahët s’më hapen…
I zgjuar isha…
Vazhdoja të rrëshqisja…
Tek shtëpie e vjetër
Më hodhi mërzia…
Unë-krejt i vogël,
Vazhdoja të flija.
Ja, aty në bar,
Rrëzë kumbullës së madhe.
Kokën fshehur gjoksit,
Si të jem kunadhe.
Rrëze kumbullës së ëmbël,
Që lulonte në pranverë.
Por vit pas viti
I thahej një degë.
Derisa u tha
Dhe e preme krejt.
Në trungun e saj mbiu
Një trëndafil i egër.
Ne prapë e quanin:
Kumbulla e vjetër.
Se ish aq e mirë,
La pas dhe emër…
Zgjas duart ta prek,
Ndjej therje në zemër!
*
Kthehem në krah tjetër,
Gjumë si në përralla:
Ime bije-nuse,
Krejt në të bardha.
Gjindja e mban frymën,
Verbohen magjite.
Dielli rend te fshihet,
Veç vajza bën drite.
Hedh sytë rreth e qark,
Të kërkojë vëllanë.
E pyet me shenjë:
A e pe babanë?
Djali është i rritur,
Krejt mua me ngjan…
Unë nuk shfaqem dot
Edhe vajza qan!
*
Me zgjatet nje dore te me ledhatoje.
E njoha, u tremba:si erdhi nga larg.
Zgjatem dhe unë ta prek në flokë,
O paskan ardhur veç duart e saj.
Një ledhatim për puthjen e padhënë,
Një ndjesë për dashurinë e pafaj…
Dhe përjetësisht
U ndamë pastaj…
*
Me zgjon një zhurme, o sa trafik,
Zemra-motor,
Krevati- makinë.
E njoh këtë zë-është doktor.
Valle pse nguron te me jape ndihme?
E shqyj kanotieren
I tregoj gjoksin.
Mbi portofol
Me ve stetoskopin.
Dhe dridhet, sëmuret,
Ethet e zënë…
Unë qesh me te
Dhe me fatin e dhënë…
Se s’dua ilaçe,
Veç nje dore njeriu.
Medet! U semur,
Si shtatore ngriu!
*
Une shkyhem se qeshuri, sa me tunden brinjet,
Si mbremjeve ne lulishte, ne birre a ne kafe,
Kur si çapkene pervidhnim veshtrimin
Në ballkonin ku bashke rrinin dy polake.
Çdo dite falnin virgjerine me pagese,
Çdo mbremje ndenin çarçafet ne tel.
O ata çarçafë flladit pëshpërinin,
Thua se dëshirat tona na i dinin.
Tundeshin nga te qeshurat çarçafet e bardhe,
Qe sot po me ngjajne me qefinin…
Dhe vazhdoj te qeshuren ta çoj gjer tek retë,
Por alarmi zemres:
Ora pese pa dhjete!
*
Ne kembe brof, zemres t’i bej gjyqin.
Dua akrepat t’ia bej cope.
Ajo-kokëmushkë s’e ndal alarmin,
Të më mbaje ne jete ngulmon.
Jetën qe aq shume e lodha,
Përqesha boten,
Talla vetveten.
Tani e rëndësishme është të shkoj,
Dua te ngjasoj me kumbullën e vjetër.
(Ndonëse nuk arrita te shkruaj me te mirën vepër).
Te linja dhe unë për pak kohë një emër!
*
S’më duhet më zemra, as zilja e saj,
Veç ikja tani për mua ka vlerë:
Qoftë dhe për të qenë një fillim përrallë:
Na ishte dikush,
Që jetoi njëherë.